Ծնեբեկի արմատներում հայտնաբերված են արգինին, խելիդոնաթթու, ճարպայուղ, եթերայուղ, շաքար, խոլին, իսկ ընձյուղներում՝ սպիտներ, շաքար, սաթաթթու, վանիլին, կումարին, վիտամիններ՝ B,C, կարոտին:
Բուժման նպատակով օգտագործվում ենբույսի արմատը, կոճղարմատը, մատղաշ ընձյուղները: Որպես դեղաբույս այն ունի հին պատմություն: Հնդկական բժշկությունում այն ունեցել է որպես հակադիզենտերային միջոց, Չինական բժշկությունում՝ արմատի եփուկը համարվում էր միզամուղ, ջերմ իջեցնող, արյան շրջանառությունն ու մարսողությունը կարգամորող միջոց:
Այն կիրառվում է ռեւմատիզմի, շաքարային դիաբետի, պոդագրյայի ժամանակ:
Շնորհիվ խուխը ջրիկացնող եւ հազը հանգստացնող հատկության, դեղաբույսն օգտագործվում է կապույտ հազի, բրոնխյալ ասթմայի, իդ թուրմը՝ էկզեմայի դեպքում:
Բույսի սեմերը համարվել է հակաբեղնավորիչ, միարժամանակ դրանք ավելացնում են ստնտու կնոջ կաթը, իսկ այլ բույսերի հետ խառնած նշանակվել է դեղնուկով հիվանդներին:
Դեղաբույսի պատրաստուկները օգտագործվում են երակների խցանումը բացելու համար, լյարդի ու երիկամների հիվանդությունների ժամանակ, գոտկացավի, ատամնացավի ընթացքում:
Դեղաբույսի փորձարարական տվյալներն ապցուցել են, որ այն իջեցնում է զարկերակային արյան ճնշումը, ուժեղացնում սրտի կծկումները, դանդաղեցնում նրա ռիթմը, լավացնում երիկամների ֆունկցիաները:
Որպես ուտելի վայրի բույս ծնեբեկը հայտնի է հնագույն ժամանակներից: Վաղ գարնանը մատղաշ ընձյուղները խաշում ու տապակում են յուղով, գցում ապուրի մեջ, կոնսերվացնում, իսկ պտուղները երբեմն օգտագործում սուրճի փոխարեն:
Սակայն որոշ մարդկանց մոտ ծնեբեկը տալիս է արտահայտված ալերգիկ ռեակցիա: